ప్రపంచమొక స్మశానం - కారంశంకర్

ఒక్క చిరుగాలికే చెట్టుమీది ఆకులు
గలగలా స్పందిస్తాయి
ఒక్క సూర్య కిరణం తాకిడితోనే
కమలం విప్పారుతుంది
ఒక్క వర్షపు జోరుతోనే కొండచరియలు
విరిగిపడుతాయి
ఇవ్వన్ని స్పందనకు ప్రతిరూపాలు
ప్రకృతి స్పందిస్తుంది కానీ
మనోవికృతి కి స్పందన లేదు
మనిషి మనిషిలా లేడు
వాడి అడుగు జాడల నిండా రాక్షస ముద్రలున్నై
అవి బండవారిన గుండెలు
ఏ అనుభూతుల ముద్రలుండవు
ప్రేమానురాగాల తడి వుండదు
మానవతా విలువల జాడ లుండవు
వాడొక సాలెపురుగై గుల్ల్ల్లలు తుంటాడు
వడ్రంగి పిట్టై గుండె కుదురును
తోలిచేస్తాడు
ఒక ఘనీభవ హృదయ సమూహంలో
కొట్టుమిట్టాడుతున్నాను గాయపడుతున్న కొద్ది
కన్నీటిని
స్రవిస్తున్నాను
మంచు ముద్ద నయి ద్రవిస్తున్నాను
నేను వొట్టి మంచు ముద్దనేకాదు
ఓ మాంసం ముద్దనయ్యను
ఎన్నో వేల వామన పాదాలు
నా నెత్తి మీద మోపబడుతున్నై
ఎన్నో లక్షల భస్మాసుర హస్తాలు
నన్ను వేటాడు తున్నై ఆత్మ గౌరవం ఆత్మవిశ్వాసం
రెండు కోల్పోయినచోట
నేనో జీవచ్చవాన్ని ఉరేగుతున్నాను
ఇది కన్నీటికి విలువలేని చోటు
కాళ్ళ చేలిమలు ఇంకిపోతేనేం
మనిషి నిర్చలన శీలా
కన్నీటి భారమెంతో మోస్తున్న హృదయానికే
తెలుసు
ఎడారుల్లో వడగలులే తప్ప
ఏ సానుభూతి పవనాలు చల్లగా
స్ఫ్రుశించావు
గుండెతడి లేనిచోట మానవతా పుష్పం
విరబుయాడు
బ్రతికున్న శవాలమద్య అచేతనంగా
నేనింక జీవిస్తున్నందుకు రోతగా వుంది నామీద నాకే
అసహ్యంగా వుంది
ఛి ఛి
ప్రపంచమే ఒక స్మశానమైంది